Oszukany przez "Niesamowitego Człowieka-Pająka 2" (2014) | Recenzja Filmu

Miałem już nie pisać negatywnych recenzji, ponieważ okazało się że większość mojego pisania to znęcanie się nad gównianymi filmami. Ale co ja mam zrobić, kiedy każdy kolejny komiksowy film na który czekam okazuje się jeszcze gorszy niż to sobie wymyśliłem? Nie mogę bezczynnie patrzeć na to, jak ludzie zachwycają się filmami, które są pożywieniem dla masowego bezmyślnego odbiorcy. Dlatego napisze kilka słów na temat ostatnio obejrzanych produkcji komiksowych – a trochę ich było. Zacznę od filmu „The Amazing Spider-Man 2”, po obejrzeniu którego czuję się bardzo oszukany.

Z tego co pamiętam nawet podobała mi się pierwsza część „The Amazing Spider-Man” (2012). Po trzech filmach w reżyserii Sama Raimi byłem już trochę zmęczony Człowiekiem-Pająkiem i cieszyłem się, że historia zostanie odpowiedziana od nowa. W pierwszym „The Amazing Spider-Man” nie podobała mi się ta amerykańska końcówka, kiedy wszystkie dźwigi na dachach nowojorskich wieżowców ustawiają się w taki sposób, żeby Człowiek-Pająk mógł szybko dotrzeć na finałową walkę. Ale to był sam koniec filmu, więc przymykam na to oko. Nie przeszkadzał mi również nowy Peter Parker (Andrew Garfield) czy brak Mary Jane Watson – dało się to obejrzeć z przyjemnością. Dlatego też bardzo czekałem na drugą część filmu, gdzie Spider-Man miał walczyć aż z trzema super złoczyńcami – Elektro, Green Goblin (Dane DeHaan) i Rhino. Oczywiście znowu dałem się nabrać na to, co widziałem na zapowiedziach i plakatach. 

W tym filmie wszystko jest przypadkowe i jednocześnie idealnie zgrane w czasie, przez co nie sposób uwierzyć w to co się dzieje na ekranie – jest bardziej komiksowo, niż to dopuszczalne. Miałem znowu wrażenie, że twórcy filmu zrobili go dla idiotów, którzy będą tak zachwyceni kolorowymi światełkami i walkami, że nie zauważą braku fabuły. Jak już pojawia jakaś próba opowiedzenia historii to wszystko jest do przewidzenia – wiadomo, że kiedy Jamie Foxx stoi nad wielkim zbiornikiem z elektrycznymi węgorzami to zaraz do niego wpadnie i się przemieni w Elektro. Większość tego, co będzie się działo w filmie jest do przewidzenia więc odebrano mi przyjemność z oglądania „The Amazing Spider-Man 2”. Czasami żałuje, że nie jestem bezrefleksyjnym idiotą ponieważ wtedy mógłbym rozkoszować się tym śmieciowatym fastfoodem.

Postacie w „The Amazing Spider-Man 2” są beznadziejnie przerysowane albo strasznie spłycone. Zamiast skupić się w jakiś sposób na złoczyńcach i pokazać jakieś ciekawe momenty które ich ukształtowały mamy tylko ekspresowe prześlizgnięcie się po wszystkich w idiotyczny sposób. Głównym wątkiem filmu nie jest walka Spider-Mana ze złoczyńcami tylko miłosne relacje Petera Parkera i Gwen Stacy. Znowu dałem się nabrać, że zobaczę jakąś akcję a nie płaczliwe dialogi. Kochankowie chcą być ze sobą, ale nie mogą po czym są ze sobą i znowu nie są - i tak w kółko do porzygania. 

Sami przeciwnicy Spider-Mana też wypadli masakrycznie blado. Historia powstania Elektro jest głupia jak cały film i jak zawsze przypadkowa. Jeszcze lepiej wszyło z młodym Osbornem – jego ojciec przeżył pewnie z 60 lat ze swoją genetyczną chorobą do samego końca szukając lekarstwa, ale kiedy jego syn Harry dowiaduje się o tym, od razu zaczyna chorować – w ciągu godziny. Równie szybko znajduje lekarstwo na swoją chorobę bo akurat zostało trochę jadu radioaktywnych pająków a pod ręką jest kostium Green Goblina i cała masa broni. Na końcu filmu młody Osborn wydaje się być zupełnie zdrowy, chociaż mikstura którą sobie wstrzyknął powinna go zabić. Jest jeszcze jeden super złoczyńca, którego zagrał Paul Giamatti - na początku filmu jest rosyjskim gangsterem, którego łapie Spider-Man a na ostatnie 3 minuty filmu pojawia się w mechanicznym stroju nosorożca. Jeżeli to nie jest oszustwo, to ja się nie znam.

Po raz kolejny poczułem się oszukany, kiedy zginęła Gwen Stacy. Od początku „Niesamowity Człowiek-Pająk 2” wyglądał jak romantyczna komedia z elementami komiksowej walki. Spider-Man w tym filmie jest żartownisiem, zupełnie wyluzowanym gościem który zamiast szybko załatwić przestępców woli się z nimi pobawić i powygłupiać. W trakcie śmiertelnie niebezpiecznych pościgów na ulicach nowego jorku nie ma problemu, żeby wyciągnąć ze swojego kostiumu telefon i odbyć głupią rozmowę ze swoją dziewczyną. Dodam jeszcze, że film jest naszpikowany produktami Sony. Do tego nuci sobie piosenkę z serialu animowanego o przygodach Człowieka-Pająka z końca lat 60-tych. Tak jakby ktoś jeszcze nie zrozumiał, że to film o „Spider-Manie”. ¾ filmu to zabawna historyjka z wesołą muzyczką, suchymi dowcipami i dialogami, które zapewne miały być śmieszne, dlatego śmierć Gwen Stacy na końcu filmu zupełnie nie pasowała do całego klimatu i była zupełnie nie potrzebna. Spider-Man co prawda załamał się po tym fakcie i odłożył kostium do szafy, ale po 5 minutach filmu znowu stanął w obronie miasta. I ta końcowa scena, kiedy mały chłopiec w kostiumie Człowieka-Pająka wybiega na środek ulicy i staje naprzeciwko Rhino jest strasznie mdła i tylko potwierdza to, że twórcy tego filmu nie mieli absolutnie żadnego nowego czy ciekawego pomysłu i poszli na łatwiznę wykorzystując tanie chwyty. 

Irytowało mnie to, że Spider-Man przebierał się w ułamku sekundy w zasadzie szybciej niż Superman czy Flash. Denerwowało mnie to, że Elektro potrafił zamienić się w prąd i chwile później pojawić gdzieś indziej w kostiumie, który za nic w świecie nie miał prawa się zmaterializować po zamianie w prąd. Wkurzała mnie przewidywalność każdej sceny, walki i wszystkiego co się działo w filmie. Tragicznie mi się to oglądało i uważam „The Amazing Spider-Man” za bardzo słaby film i beznadziejną ekranizację komiksu.

Dlaczego nie podobał mi się ten film? Przede wszystkim dlatego, że jest jednym wielkim oszustwem. Jest za mało walki, za mało czasu poświęcono przeciwnikom Spider-Mana a za dużo jego mdłej historii miłosnej. Śmierć Gwan Stacy zupełnie nie pasowała do konwencji filmu. Rozumiem, że teraz już każdy kolejny film oparty na komiksie musi być mroczny, ale w tym wypadku zupełnie to nie zagrało. Poza tym to już piaty film z tej serii, w którym oglądamy to samo co wcześniej – płytkie postacie, skrótowe i infantylne historie narodzin złoczyńców, miłosne rozterki głównego bohatera, śmierć bliskiej osoby, transformacja przyjaciela Spider-Mana w największego śmiertelnego wroga w ciągu minuty i to, co sprawia że zbiera mi się na wymioty to amerykańskie flagi i nowojorczycy oklaskujący Człowieka-Pająka przy każdej okazji. Naprawdę nie można wymyśleć nić nowego? Trzeba w kółko powtarzać wszystko to co już było w poprzednich czterech filmach? Mieli do dyspozycji historię z rodzicami Parkera i co z nią zrobili? Poświęcili jej 5 minut na początku filmu i później gdzieś to wszystko zaginęło pod ciężarem głupoty wszystkiego innego. Po raz kolejny spłycono coś, co mogłoby być trzonem całej historii a nie historyjką, która posłużyła przede wszystkim do umieszczenia na ekranie laptop z logo Sony VAIO, który wydawało się najważniejszym bohaterem w całej scenie.

Jeszcze tylko na koniec słów kilka o obsadzie. O ile w pierwszej części "Niesamowitego Człowieka-Pająka" nie przeszkadzał mi Andrew Garfield w głównej roli, tak tutaj jest już męczący. Emma Stone wygląda fatalnie w tych blond włosach a jej gra jest tak denerwująca, że ledwo wytrzymałem. Ucieszyłem się, kiedy zginęła bo wiedziałem że dzięki temu już się nie odezwie do końca filmu. Jamie Foxx jest laureatem Oscara i przyjęcie roli Elektro i zagranie jej w ten durny, naiwny, infantylny i głupi sposób stawia jego umiejętności aktorskie pod dużym znakiem zapytania. Nie muszę chyba dodawać, że gwoździem do trumny był młody Osborne w stylu Emo. Jest jeszcze Paul Giamatti, którego uwielbiam oglądać na dużym ekranie. Może się smiało zacząć wstydzić wystepu w "The Amazing Spider-Man 2". Twórcy filmu zrobili wszystko, żebyśmy stracili szacunek do naprawdę dobrych aktorów.

Postać Spider-Mana dla Marvel Comics stworzyli scenarzysta Stan Lee i rysownik Steve Ditko. Pierwszy raz Człowiek Pająk pojawił się (gościnnie) w komiksie "The Amazing Fantasy" #15 (1962), a "chwilę" później otrzymał swój własny tytuł i komiks "The Amazing Spider-Man". Nikt nie wierzył, że historia o nastolatku, który pod wpływem ugryzienia pająka zyskuje super moce zyska tak ogromną popularność.

Steve Ditko zmarł 29 czerwca 2018 roku w wieku 90 lat.