Mientras Duermes (2011) | Słodkich snów, ale wcześniej zajrzyj pod łóżko | Recenzja Filmu

Powiem szczerze, dawno się tak nie balem na filmie, chociaż ciężko nazwać "Słodkich Snów" horrorem czy filmem grozy. Jest to thriller w najlepszym tego słowa znaczeniu. Nie jest też do końca tak, że bałem się samego filmu, najbardziej przerażała mnie postać Cezara (Luis Tosar). Takiego psychopaty już dawno nie widziałem w kinie. Reżyserem filmu jest Jaume Balagueró, który ma na swoim koncie trzy filmy z serii "REC" ("REC" 2007, "REC 2" 2009, REC 4: Apocalypse 2014). Nie jestem fanem tej serii, nie przekonała mnie do siebie specjalnie, może dlatego że już miałem trochę dosyć filmów o zombie. "Mientras Duermes" za to powalił mnie na łopatki i sprawił, że bałem się jak na mało którym filmie.

Poznajcie Cezara, który pracuje na recepcji w jednej z kamienic w Barcelonie. Jego wszystkie dni wyglądają bardzo podobnie. Codziennie wita gości i spełnia ich wszystkie prośby. Przepycha krany, pilnuje piesków, jest człowiekiem od wszystkiego, który zawsze chętnie pomoże. Poza obowiązkami w pracy odwiedza również w szpitalu schorowaną matkę i opowiada jej o tym co się u niego dzieje. Problemem Cezara jest przekonanie o tym, że nie nigdy nie będzie szczęśliwy. Wierzy w to, że niektórzy ludzie rodzą się bez możliwości odczuwania szczęścia i on do tej grupy należy. Co wieczór staje na dachu kamienicy i rozważa zakończenie swojego smutnego życia. Jednak jest coś, co sprawia że na chwilę Cezar czuję się szczęśliwy. Osiąga ten stan tylko wtedy, kiedy wkrada się do mieszkania najładniejszej lokatorki w kamienicy Clary (Marta Etura) i czeka pod jej łóżkiem do póki nie wróci do domu i nie zaśnie. Wtedy wychodzi z ukrycia, usypia specjalnym środkiem już śpiącą Clare i robi wszystko to, na co ma ochotę.

Nie chcę pisać nić więcej, ponieważ każda kolejna minuta filmu to coraz większe napięcie i niespodzianki. Jest strasznie, przerażająco i niebezpiecznie z każdą kolejną sceną. Cezar jest typem psychopaty, którego powinniśmy się bać najbardziej. Zapomnijcie o Doktorze Hannibalu Lecterze czy innym filmowym psychopacie, który odczuwa ogromną przyjemność z podrzynania swoim ofiarom gardeł i obserwowaniu jak ucieka z nich życie. Cezar jest psychopatą, który woli żeby jego ofiary cierpiały do końca życia. Zmienia ich każdy dzień w piekło i zostawia ślady na psychice, których nigdy nie będą w stanie się pozbyć. To są dopiero tortury.

Cieszę się, że obejrzałem ten film siedząc w domu bo mogłem w każdej chwili zakryć twarz kołdrą i schować się za nią jak mała wystraszona dziewczynka. Ale momentami nie wytrzymywałem i miałem ochotę krzyknąć Uważaj! Jest za tobą! I parę razy krzyknąłem. Ale powiem Wam szczerze, że dawno się tak nie wkręciłem w żaden film i dawno już ze strachu nie schowałem się przed tym, co będzie dalej. Moja dziewczyna Ania powtarzała co chwila widząc moje przerażenie "To tylko film, uspokój się". Nie czułem się przez to spokojny, bo w tym filmie było za dużo prawdy. "Mientras Duermes" jest nakręcony w bardzo ciekawy sposób. Kamera często skupia się na fragmentach całego obrazu, przez co kadr jest bardzo zacieśniony. Jak w scenach porannej toalety Clary i czy za każdym razem kiedy Cezar wkłada żółte koperty do skrzynki na listy w holu. Dzięki temu jesteśmy czasami bliżej postaci, niż byśmy tego chcieli. W tym filmie również obraz przerywa barierę intymności i wprowadza jeszcze więcej niepokoju.

Jeżeli lubicie się bać, a nie koniecznie macie ochotę na kolejne filmy z poćwiartowanymi zwłokami i hektolitrami krwi lejącymi się z rozerwanych tętnic i poderzniętych gardeł, to "Słodkich Snów" powinien wam dostarczyć takich emocji. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Smacznego.