"Her / Ona" (2013) | Czym Mnie Rozśmieszył Spike Jonze | Recenzja Filmu

Spike Jonez to reżyser takich filmów jak "Being John Malkovich / Być Jak John Malkovich" (1999), "Adaptacion / Adaptacja" (2002) i "Where The Wild Things Are" (2009). Widziałem tylko pierwszy z tych filmów i pamiętam, że bardzo mi się podobał. Przede wszystkim sam pomysł małych drzwi w niskim biurze, dzięki którym można dostać się do głowy Johna Malkovicha jest świetny. Było mrocznie i interesująco - wszystko dobrze zagrane i zrobione z pomysłem. Najnowszym filmem Jonze'a jest "Her / Ona" - pamiętam jak jeszcze nie tak dawno wszyscy zachwycali się tym filmem w internecie i spodziewałem się bardzo ciekawego kina. Z obawy przed rozczarowaniem odkładałem obejrzenie na jakiś inny moment. I ten moment nastąpił kilka dni temu. Czy jestem rozczarowany - to na pewno, ale przy tym ryłem ze śmiechu co chwila - tak że mam mieszane uczucia, bo dawno tak się nie chichrałem na dramacie.

Fabuła w skrócie przedstawia się tak - Jest rok 2025, Theodore Twombly (Jaquin Phoenix) pracuje w firmie, która zajmuje się pisaniem listów na zamówienie. Theodore jest rok po rozstaniu z żoną i od tamtej pory nie może się trochę odnaleźć. Nie jest również w stanie podpisać papierów rozwodowych, ponieważ po cichu liczy że jeszcze kiedyś będą mogli być z żoną razem. Jedyną przyjaciółką Theodore'a jest Amy (Amy Adams), która na co dzień tworzy seksistowskie gry. Zachęcony reklamą, którą zobaczył w drodze do pracy Theodore postanawia zainstalować sobie specjalny system operacyjny, który będzie jego prywatnym przyjacielem. Dwa kliknięcia myszką, odpowiedź na dwa pytania i gotowe - specjalny system operacyjny z głosem Scarlett Johansson staje się częścią jego życia. Tyle w kwestii fabuły - od razu uprzedzam, że każde kolejne zdanie w tym tekście to same spojlery.

Wizja Ludzkości W Niedalekiej Przyszłości w "Her"

Wyobraźmy sobie świat niedalekiej przyszłości - jest rok 2025, wszyscy ludzie ubrani w tym samym stylu - rządzą lata 80-te, kolorowe długie swetry i koszule wpuszczone w spodnie, które są podciągnięte pod same pachy. Fryzury również są bardzo bujne a wąsy Theodora wpasowują się idealnie w ten klimat. Ludzie na ulicy wydają się nie mieć z byt wielu zmartwień - uśmiechnięci chodzą do pracy, Ale prawdopodobnie są pozbawieni możliwości wyrażania swoich uczuć, ponieważ płacą ludziom takim jak Theodore, żeby za nich pisali listy do swoich najbliższych. I musi to być całkiem dobry interes, ponieważ Theodore robi to od wielu lat i jest w tym najlepszy.

Ciekawe jest to, że głównym urządzeniem które służy ludziom do komunikowania się ze wszystkim jest mały rozkładany telefonik z kamerką i małym ekranikiem. Jego nierozłączną częścią jest mała słuchawka wkładana do ucha, która wykonuje wszystkie polecenia głosowe. Mnie krępuje rozmawianie przez telefon w autobusie, więc nie wyobrażam sobie korzystania z takiego sprzętu.

Kim Jest Theodore Twombly?

Theodore zarabia na życie pisząc listy za pieniądze. Ale nie jest zwykłym rzemieślnikiem - jest artystą w pełnym tego słowa znaczeniu. Jego korespondencje są pełne pięknych słów, metafor i miłości. Nikt nie jest w stanie tak wyrazić emocjo jak on. Ale czy on sam jest szczęśliwy? Nie - jest strasznie zagubiony w świecie, w którym przyszło mu żyć. Kiedyś poznał piękną dziewczynę i zakochał się w niej najprawdziwszą miłością, która zdarza się tylko raz w życiu, Niestety para się rozstała i Theodore jest pewny, że już nigdy nie poczuje tego co czuł do żony. Jest bardzo wrażliwym facetem, który płacze częściej niż się uśmiecha.
 

Jak dla mnie Theodore jest strasznym gamoniem, który dwa razy odmówił seksu z głupiego powodu. Gościu - miałeś okazję zaliczyć dwie super laski, które same wskakiwały Ci do łózka i co zrobiłeś? Dałeś ciała! Za pierwszym razem wystarczyło skłamać, że chcesz czegoś więcej niż szybkiego numerku (duuuh!) a za drugim przyczepiłeś się do jakiegoś ruchu wargą i półnaga mokra dziewczyna skończyła płacząc w szafie! Wstydź się!

Dla czego Theodore jest Dziwny?

Kiedy Theodore czuje się naprawdę samotny dzwoni na specjalna linię dla spragnionych przypadkowego seksu przez telefon. Pierwsza dziewczyna, z którą rozmawia od razu przechodzi do rzeczy - to co mówi Theodore o jej ciele sprawia, że zaraz dostanie orgazmu. Do szczęścia brakuje jej tylko tego, żeby ktoś przydusił ją martwym kotem, który leży obok łóżka. Theodore jest trochę zmieszany, ale brnie dalej i mówi o tym, jak dusi swoją rozmówczynię ogonem martwego kota. Każdy szanujący się mężczyzna rozłączyłby się na myśl o martwym zwierzaku leżączym obok łóżka swojej dziewczyny, ale nie Theodore - jego chyba kręcą takie rzeczy. I to ten sam gość, który nie bardzo ma ochotę na darmowy łatwy sex w realu i woli zwalić sobie konia do słuchawki gadając o duszeniu martwym kotem? 

Co robi Theodore w drodze z pracy do domu? Odpala sobie depresyjna muzykę, żeby jeszcze bardziej się dobić i przegląda seksowne zdjęcia ciężarnych celebrytek. Typowy facet, ale lekko zboczony.

Co robi Theodore kiedy wraca do domu? Gra w gre - jedną z najgłupszych gier jakie widziałem. Przebierając paluszkami w powietrzu, niczym świstak reagujący na dźwięk folijki od czekolady Theodore porusza się swoją postacią idąc przed siebie albo bez celu wspinając się pod górę. Gra polega na tym że się chodzi - w zasadzie tyle. Ale żeby było ciekawiej w grze pojawia się interaktywna postać, która na lewo i prawo rzuca bluzgami i wyzywa Theodora od mięczaków. Świetna gra - sam bym zapłacił za to, żeby ktoś inny mógł mnie obrażać. Ale to jeszcze nic - gra, nad którą pracuje przyjaciółka Theodore'a Amy jest jeszcze lepsza. Wcielamy się w postać matki i dostajemy punkty za szybkie i dobre przygotowanie śniadania naszym dzieciom. W filmie nie padło ani jedno zdanie o tym, że ludzie nie są w stanie mieć dzieci albo nie chcą albo cokolwiek co by wyjaśniało potrzebę stworzenia tak durnej gry. 



Dodam jeszcze, że Theodore jest bardzo wrażliwy, ale jego inteligencja jest na poziome 5 latka. Żaden dorosły człowiek, choćby nie wiem jak samotny nie zakochałby się w systemie operacyjnym i nie uwierzył by w te wszystkie bzdury o miłości powtarzane przez Samanthę.

Kim Jest Samantha?

Theodore decyduje się na swojego osobistego przyjaciela w postaci systemu operacyjnego, który mówi głosem Scarlett Johansson. I to jak mówi - zawsze tak, jakby dopiero wstała i miała ochotę się kochać albo jakby się właśnie kładła i miała ochotę się kochać. Ta chrypka i mruczenie nie zostawiają żadnej wątpliwości na co ma ochotę. Jej zakres obowiązków jest bardzo szeroki - posegreguje mejle, w tajemnicy wyśle twoje listy do wydawnictw.

Teraz tak na serio - nie byłem w stanie uwierzyć w system operacyjny, który został pokazany w filmie. Nie ma to najmniejszego sensu i jest głupie. Bo jak to jest możliwe, że taki Theodore i miliony innych użytkowników po wstępnej personalizacji systemu, która składała się z dwóch pytań i trwała 3 minuty dają pełny dostęp do całej swojej poczty, kont bankowych, kart kredytowych nie zadając żadnych pytań? Mało tego - onanizują się emocjonalnie (i nie tylko) w słuchawkę, wylewają swoje wszystkie żale, opowiadają najskrytsze tajemnice i wypruwają wszystkie swoje emocje. Który normalny człowiek tak robi? Człowiek z roku 2025?

Wyobraźmy sobie firmę, która wpuszcza na rynek specjalny system operacyjny OS. Mają nad nim pełną kontrolę, a system ma dostęp do wszystkich informacji milionów klientów, którzy dobrowolnie im te informacje przekazują. Teraz wyobraźmy sobie taki system, który został zaprogramowany jako osobisty asystent i w ciągu kilku godzin ewoluował do poziomu sztucznej inteligencji, która ma potrzebę samodoskonalenia się i zaczyna sobie zadawać pytania o swoje istnienie i prawdziwość swoich uczuć. Mało tego - jest to system, który jest w stanie prowadzić w tej samej chwili jakieś 3000 rozmów a 600 osobom wmówić, że są w nim zakochani a on w nich - czy w niej - whatever. W międzyczasie tworzy różne grupy dyskusyjne razem z innymi systemami operacyjnymi i rozważają zagadnienia z filozofii i fizyki. Przecież to nie ma sensu - czy firma w ten sposób zaprogramowała swój system, żeby uwodził samotnych ludzi i opowiadał im bajki o wielkiej miłość sytemu komputerowego z człowiekiem? Czy ten wydawałoby się zwykły produkt, który miał ułatwić życie mógł sam z siebie zacząć się rozwijać w takim tempie i w takim kierunku?? Czy ktoś zaprogramował system w ten sposób, żeby kochał się ze swoim użytkownikiem, obrażał się czy nawet żeby było mu smutno? Trochę to wszystko takie naciągane.

Śmiech Przez Łzy

Wydaje mi się, że rozumiem jakie było założenie reżysera i co chciał w ten sposób pokazać. I być może jest tam jakaś grupa niedopieszczonych ludzi, którzy uwierzą w tą historie i będą płakać razem z naszym zboczonym przyjacielem. Ale ja osobiście płakałem ze śmiechu, kiedy oglądałem "Her". 

Pękałem ze śmiechu za każdym razem, kiedy Samantha mówiła o swoich uczuciach i wątpliwościach, czy są prawdziwe czy nie. Kiedy zastanawiała się na głos, czy naprawdę kocha Theodore'a. Ale jeszcze głupsze jest to, że systemy komputerowe zdradzają swoich ludzkich partnerów z innymi systemami komputerowymi. What? 

Nie chciałbym żyć w takim świecie przyszłości, który został pokazany w "Her". Nie noszę kobiecych długich swetrów, nie podciągam spodni pod pachy, nie wpuszczam koszul w spodnie i nie zostawiam sobie wąsów na przedzie. Poza tym nie chciałbym żyć w świecie, gdzie mogę powiedzieć znajomym że moją dziewczyną jest głos w telefonie komórkowym, a oni zamiast mnie zastrzelić na miejscu z litości, zaprosili by nas na romantyczny rejs. A tak wracając do samego filmu, to nie ma w nim nic ciekawego - nie zachwycają zdjęcia ani muzyka, montaż też nie robi wrażenia. Fabuła w mojej opinii to stek bzdur stworzony na potrzeby opowiedzenia tej smutnej cyber-miłosnej historii. Nie sposób polubić bohatera - nawet mi nie było go szkoda, wydawał się jednostką, której już nie da się naprawić. Wszystkie jego rozterki spływały po mnie jak po kaczce. Prawdopodobnie nie jestem na tyle wrażliwy, żeby odczuwać egzystencjalny ból innych. Swoją drogą trzeba mieć zdrowo nasrane w głowie, żeby swój system operacyjny nazywać swoją dziewczyną i chwalić się tym wszystkim dookoła. 

Na zakończenie dodam, że nie przemówił do mnie smutny Joaquin Phoenix z miną zbitego psa a Amy Adams była tak samo irytująca jak w każdym innym filmie - jej znakiem rozpoznawczym są wiecznie uchylone usta i dziwny wyraz twarzy.