Visioneers (2008) | Zach Galifianakis w Czarnej Komedii | Recenzja Filmu
George Washington Winsterhammerman (Zach Galifianakis) jest pracownikiem Poziomu 3 w The Jeffers Corporation i potomkiem pierwszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Ogromny sukces korporacji leży w jej prostej filozofii bezmyślnej produktywności. Uważa się, że dzięki dużej wydajności w pracy ludzie osiągają szczęście. Wszyscy pracownicy witają się środkowym palcem mówiąc "Jeffers Morning". Codzienna monotonia w pracy sprawia, że George coraz bardziej nienawidzi swojego życia, ale boi się tego pokazać. Po powrocie do domu czeka na niego zupełnie obojętna żona (Judy Greer), która większość czasu poświęca na oglądanie telewizji i uczenie się jak być szczęśliwą oraz syn, który w ogóle się nie odzywa i nie wychodzi z pokoju. W społeczeństwie coraz częstszą przyczyną śmierci jest samoistny wybuch. Ludzie po prostu eksplodują ze stresu i beznadziejności swojego życia. George zaczyna podejrzewać, że i on może chorować - cierpi na obżarstwo i impotencję - w kocu kim jest facet, który nie ma ochoty na sex?. Przecie ma wszystko co potrzebne do szczęścia - prace, dom, samochód, łódź, rodzinę i pyszne kurczaki - więc co jest z nim nie tak?
Brat Georga pewnego dnia przysnął w biurze i miał sen, że jego penis zastąpiło logo Korporacji Jeffers - to wystarczyło, żeby uciec z firmy i spełniać marzenia nawet tak banalne, jak skok o tyczce. Teraz Georg musi zmienić swoje podejście do życia i znaleźć w nim jakiś sens, żeby uniknąć eksplozji. Postanawia odnaleźć Charimne (Mia Maestro) - dziewczynę którą zwolniono z korporacji kila dni wcześniej. George nigdy nie widział Charismy na oczy, ale jej głos w słuchawce i uśmiechnięta buźka narysowana na karteczce przypiętej do dokumentów sprawiała, że szary świat nabierał barw. Charisma pracuje w kawiarni swego ojca i wiedzie spokojne życie z dala od korporacji. George nie wie co zrobić, ponieważ lepsze życie jest na wyciągnięcie ręki ale w domu czeka żona i syn.
"Visioneers" to satyra na otaczające nasz świat bezduszne korporacje, dla których liczy się tylko zysk. Pracownicy są pozamykani w swoich pomieszczeniach a zegar na ścianie przypomina im ile jeszcze zostało produktywnych minut pracy do weekendu. Nic dziwnego, że wybuchają i rozrywa ich na miejscu. Korporacja szybo reaguje na kolejne przypadki wybuchów pracowników - każdy dostaje pluszowego misia, którego może przytulić w chwili słabości. Później obowiązkowe dla wszystkich stają się urządzenia przypinane do szyi, które pozbawiają uczuć i emocji. Rozwiązania problemu wydają się tak abstrakcyjne, jak samo wybuchanie. Bo czy człowiek będzie naprawdę szczęśliwy, kiedy zabije wszystko to, co kocha?
W skrócie film jest bardzo kameralny - wszystko kręci się w okół pracy i domu Georga i jego wewnętrznych rozterek. Idealnym wydaje się pozdrowienie środkowym palcem kolegów i koleżanek z pracy - ilu z nas robi to po cichy w myślach na korytarzu swojej korporacji. Nie da się ukryć, że jest to bardzo ponura i przygnębiająca wizja przyszłości i biurowej kultury. "Visioneers" to film przepełniony czarnym, gorzkim humorem i abstrakcyjną wizją reakcji na marazm i stres. Czasami też mam wrażenie, że zaraz wybuchnę, ale niestety nic się nie dzieje. Znany wszystkim Zach Galifianakis stanął na wysokości zadania i śmieszył nawet ze smutnym i zrezygnowanym wyrazem twarzy. Ale ciężko nazwać "Visioneers" komedią - za dużo w niej prawdy o tym, co się dzieje z ludźmi bez miłości , emocji i marzeń.
Komentarze