Stoker (2013) | Park Chan-wook w Amerykańskim Stylu | Recenzja Filmu

Strasznie się nakręciłem na ten film po obejrzeniu Oldboya (recenzja), który w zasadzie wysadził mnie z kapci. Był mega dobry i świeży no i koreański. Tak że oczekiwania miałem na prawdę spore - uznany koreański reżyser w amerykańskiej produkcji z Nicole Kidman - zapowiadało się na prawdę dobrze. Specjalnie się nie nakręcałem jeszcze bardziej i nie obejrzałem trailera, nie interesowało mnie nic, poza osobą reżysera - chciałem być zaskoczony. 

Niestety film nie zasługuje na zbyt wiele zdań z mojej strony, ponieważ nie ma za bardzo o czym pisać. Odpowiedzialny za scenariusz jest Wentworth Miller - gość z Prison Break'a!! Trochę mnie to zdziwiło - ale ok, nie będę oceniał człowieka tak szybko. Ale niestety - scenariusz w filmie Stoker w zasadzie nie istnieje. Taka historia nadaje się maksymalnie na 30 minutowy film, a nie półtoragodzinny trailer. Nie było w tym nic tak na prawdę ani zaskakującego czy oryginalnego - a jeżeli już coś się pojawiało, od razu tonęło w zalewie pięknych zdjęć. Natomiast muszę zwrócić uwagę na muzykę - jest na prawdę genialna. Nie ma co się dziwić w końcu skomponował ją Clint Mansell, człowiek który sprawił że filmy Darrena Aranofskyego są takie kompletne i wyjątkowe. Wystarczy wspomnieć Żródło czy Czarnego Łabędzia.

Zdjęcia, muzyka i montaż - to są trzy rzeczy, za które mogę pochwalić ten film. Tylko że te trzy plusy, stały się przekleństwem Stoker'a. Zdjęcia są na prawdę piękne i robią wrażenie - widać, że każda scena jest bardzo dopracowana i przemyślana w każdym szczególe, ale w połączeniu z genialną muzyką i na prawdę ciekawym montażem nie daje to absolutnie nic, ponieważ nadal nie ma scenariusza. Więc jak dla mnie jest to zwykły przerost formy nad treścią. Do tego nagromadzono tam mnóstwo symboli, o których nie daje nam zapomnieć kamera nawet na chwilę - skórzany pasek, po woli wyciągany ze spodni, pająk wspinający się po nogach głównej bohaterki czy chociażby ciągłe ujęcia na buty. Ten pasek i te buty jeszcze jakoś jestem w stanie powiązać z historią, ale ten pająk by mnie intrygowała nadal, gdyby ten film był warty  uwagi - a tak nie jest. I wszystko było by na prawdę dobrze, gdyby ktoś się postarał i napisał dobry scenariusz z mocną historią, a nie próbował nieudolnie naśladować filmy Hitchcocka. 

Grający wuja Charliego Matthew Goode swoim wyglądem i zachowaniem przypomina mi Normana Batesa z Psychozy (1960) Hitchcocka. I to nie jest dla mnie fajne - jest słabe. Nicole Kidman niestety zagrała strasznie bezbarwną postać, co było dla mnie osobistym rozczarowaniem. Gra wdowę, która tego samego dnia, w którym pochowała męża zaczyna flirtować z jego bratem. W rolę 18 letniej córki Indie Stoker wcieliła się Mia Wasikowska, którą pamiętam z beznadziejnego moim zdaniem filmu Tima Burtona Alicja w Krainie Czarów, chociaż tutaj wypadła całkiem dobrze - ale znowu, nie miała co zagrać. Tak jakby wszystko co zostało zaplanowane na cały film - odkryto już na jego początku. Nie mamy nawet szansy się domyślić o co chodzi, bo już w połowie filmu przychodzi rozwiązanie. W tym momencie film powinien był się skończyć, ale niestety ciągnie się strasznie i nie wnosi w sumie nic ciekawego. Tutaj wszystko dzieje się za szybko albo za wolno - przez co strasznie mi się dłużyło oglądanie tego filmu.

Stoker miał potencjał na na prawdę dobry thriller/horror - ale poległ na etapie scenariusza. Główne postacie, mimo tego że wydają się mega ciekawe giną w gąszczu pięknych i nic nie znaczących zdjęć. Ogólnie uważam ten film za mega rozczarowanie i lekkie oszustwo. A najbardziej nie mogę zrozumieć, dla czego Stoker jest tak bardzo chwalony na Świecie, W zasadzie jest wymieniany w gronie najlepszych filmów 2013...na pewno nie w moim świecie. Tam zajmuje wysoką pozycję na półce - Genialny Reżyser/Mega Rozczarowanie.