"Falling Down / Upadek" (1993) Czyli Michael Douglas Bierze Sprawy w Swoje Ręce | Recenzja Filmu

Jeżeli jeszcze nie widzieliście filmu "Falling Down" z Michaele Douglasem w głównej roli, to nie wiem na co tracicie czas. "Upadek" to pozycja obowiązkowa dla każdego fana dobrego kina. Smacznego :v

“I’ve passed the point of no return. Do you know what that is, Beth? That’s the point in a journey where it’s longer to go back to the beginning. It’s like when those astronauts got in trouble. I don’t know, somebody messed up, and they had to get them back to Earth. But they had passed the point of no return. They were on the other side of the moon and were out of contact for like hours. Everybody waited to see if a bunch of dead guys in a can would pop out the other side. Well, that’s me. I’m on the other side of the moon now and everybody is going to have to wait until I pop out.”

Upalne kalifornijskie popołudnie - jadący do pracy Wiliam Foster (Michael Douglas) stoi w korku na remontowanym odcinku drogi. Żar leje się z nieba a pot leci mu po czole. Nie wytrzymuje już dłużej - wysiada i idzie na piechotę na urodziny swojej córki zostawiając samochód w korku. Nie mając drobnych do automatu telefonicznego próbuje rozmienić pieniądze w pobliskim sklepie, ale wyjątkowo dzisiaj wszystko idzie nie po jego myśli. Wdaje się w kłótnie z koreańskim sprzedawcą dotyczącą ceny za puszkę Coli co prowadzi do bójki. Wiliam demoluje część sklepu kijem bejsbolowym a na koniec, przed wyjściem płaci za colę. 

Chwile później wdaje się w bójkę z członkami lokalnego gangu i staje się posiadaczem sportowej torby pełnej broni. Nie mogąc kupić śniadania w pobliskim restauracji (fast-foodzie), ponieważ wydawanie śniadań skończyło się dosłownie przed sekundą i teraz serwuje się tylko lunch, Wiliam terroryzuje wszystkich bronią i domaga się wydania śniadania. Po czym decyduje się na hamburgera, za którego również płaci i rusza dalej jakby nic się nie stało. Po woli zbliża się do domu swojej córki i likwiduje wszystkie przeszkody na swojej drodze. Jego tropem podąża Sierżant Martin Prendegrast (Robert Duvall), który właśnie w tym dniu przechodzi na emeryturę. Tylko on umie powiązać wszystkie fakty i wie jak złapać człowieka w garniturze, który terroryzuje miasto. Robi to z poczucia obowiązki ale również dla tego, żeby udowodnić wszystkim że nie jest stary i niepotrzebny i nadal potrafi rozwiązywać takie sprawy.

„Falling Down” to anatomia upadku człowieka, który nie potrafi sobie poradzić z własnymi emocjami i sytuacją, w której się znalazł. Wszystko to sprawia, że coś w nim pęka i przestaje się przejmować konsekwencjami swoich czynów. Michael Douglas w białej koszuli, z potłuczonymi okularami świetnie sprawdził się w roli typowego Amerykanina, który po zwolnieniu z zakładu zbrojeniowego nie wie co ma ze sobą zrobić. Bierze pusta teczkę, wsiada w samochód i każdego dnia odbywa tą samą bezcelową podróż nie wiadomo dokąd. 

Tak samo świetnie wypadł Rober Duvall w roli sierżanta policji, który stara się rozwiązać sprawę człowieka w garniturze w ostatnim dniu swojej pracy. Przechodzi na emeryturę, żeby zająć się swoją żoną, która bardzo źle znosi śmierć ich córeczki. Koledzy się z niego naśmiewają a kapitan nie traktuje poważnie jego tropów dotyczących człowieka w białej koszuli. Postanawia jednak zająć się sprawą i pokazać wszystkim, że jest dobrym policjantem.

"Can anybody tell me what’s wrong with this picture?"

„Upadek” to przede wszystkim popis aktorski Douglasa i Duvalla - film dwóch aktorów. Drogi naszych bohaterów przecinają się już na samym początku filmu, kiedy to Sierżant Martin Prendegrast stoi w tym samym korku co Wilia. Od tego momentu ich losy będą ze sobą związane a decyzje jednego wpłyną na życie tego drugiego. Takich filmów już się nie kręci - trzyma w napięciu do samego końca i ogląda się go rewelacyjnie. 

Bardzo dobre są dialogi i monologi, które wypowiada Wiliam. Mówi to, czego inni boją się powiedzieć na głos. Nie może się pogodzić ze wzrostem ceny za puszkę koli czy z tym, że hamburger w rzeczywistości wygląda zupełnie inaczej niż w reklamie. Ma dosyć głupkowatych uśmieszków fałszywie miłych sprzedawców. Jest też przekonany, że miał prawo zrobić to co zrobił żeby dostać się na urodziny córki i nie ma dla niego znaczenia sądowy zakaz zbliżania się do byłej żony. Przecież to nie on jest złym człowiekiem! Ma również świadomość, że przekroczył już granicę i znalazł się w miejscu, z którego nie ma powrotu. Widać coraz większą determinację i narastającą frustrację Wiliama podczas drogi do domu.  Nikt i nic nie może go powstrzymać.

Reżyserem filmu jest Joel Schumacher, którego filmografia obejmuje bardzo wiele rewelacyjnych tytułów jak „Flatliners 1990 Linia Życia”, „The Client 1994 Klient” czy „Bad Company” 2002. W jego dorobku jest też najgorsza ekranizacja komiksowa jaką widział współczesny świat -  „Batman & Robin” 1997. Podejrzewam, że Schumacher czuł się podobnie jak bohater „Upadku” i też miał kilka kiepskich miesięcy podczas kręcenia tego filmu. Na szczęście reszta jego dorobku broni jego talentu do sprawnego opowiadania historii.

Ostatnio Joel Schumacher wyreżyserował dwa odcinki świetnego serialu „House of Cards’ a jego ostatnim pełnometrażowym filmem była bardzo słaby „Trespass/Anatomia Strachu” 2011 z Nicolasem Cage'm i Nicole Kidman w głównych rolach. Film zupełnie po mnie spłynął i nie znalazłem w nim nic ciekawego. Wszystko co widziałem było już wykorzystywane w kinie dziesiątki razy. Na szczęście mam jeszcze kilka filmów Schumachera, których nie widziałem i na które czekam z niecierpliwością i nadzieją.

"Doszedłem do miejsca, z którego już nie ma powrotu. Wiesz jakie to miejsce, Beth? To miejsce w podróży, z którego dłużej się wraca do początku. To jak wtedy, kiedy astronauci mają kłopoty. Nie wiem, ktoś nawalił i teraz muszą ich ściągnąć na Ziemię. Ale znaleźli się już w miejscu, z którego nie ma powrotu. Byli po drugiej stronie księżyca i nie był z nimi kontaktu przez wiele godzin. Wszyscy czekali na to, czy grupa martwych gości pojawi się z drugiej strony w metalowej puszcze. To właśnie jestem ja. Jestem teraz po drugiej stronie księżyca i wszyscy będą musieli poczekać aż się pojawię/wystrzelę"

Michael Douglas ma sporo dobrych filmów w swoim dorobku - jednym z najlepszych moim zdaniem jest:
"The Game" (1997) Czyli Michael Douglas i Sean Pen w Tajemniczej Grze Davida Finchera